Adamca selam vermez “hello”yla geçiştirir
Frenkçe lisanına gönülden “tav”dı velet!
Mühim mesele dense “salla”yla geçiştirir
Önüne her geleni hunharca savdı velet!

Küçücük lokma yer de büyük konuşurdu hep
“Batıya düşmanlıkmış” geri kalmaya sebep
“Nasıl kalkınacağız?” diye sorarsak acep
Cevabıysa üç harfle anlamsız “yav”dı velet!

Kompleksli sayılırdı bunun bil cümle türü
Zor görse boyun büker, tâbi olduğu sürü
“İlerlemedik gitti şundan bundan ötürü”
“Çokbilmiş ya kendisi” garplıyı övdü velet!

Millet ekmek ararken mavimsi tura çıktı
Düğün derneğe gidip yüzlerce dolar taktı
Minibüse binene limuzininden baktı
Fildişi kulesinde güya bir “dev”di velet!

Müptelası sayılır lüküs denilen hiçin
Havyarını yemezse ağlar bak için için!
Fakir anılsa, derdi “geçin efendim geçin”
Tok karnını riyayla şöyle bir ovdu velet!

Hürmet nedir bilmeden bu yaşa kadar geldi
Maddiyata meyledip maneviyatı sildi
İçindeki geminin kasten altını deldi
Vatanına ateşten yakıcı “lav”dı velet!

Yetim öksüze uzak sosyeteye yakındı
Müsrifliği yüceltip nâhoş tavır takındı
“Beş yıldız otel” dedi tek yıldızdan sakındı
Her ortamdayken hava atmayı sevdi velet!

Önündeki tabaktan hormonlu tuzu yalar
Elindeki radyodan fitne havası çalar
Huzur bozmak lazımsa hemen ortaya dalar
Sokaktaki her sözü muhtemel “hav”dı velet!

Araçta bayrağıyla en öne park ederdi
Döviz düşüyor dense yurdunu terk ederdi
Vatan millet bahsine gelince çark ederdi
Yalan dolandan mâlul yaptığı “şov”du velet!