Yat vakti pansiyonda telefon toplanıyor
Can Ahmet’in yüreği alev alev yanıyor

Sevdiğinden ayrılma zamanı geldi yine
Polifonik sesleri kalbini deldi yine

Gecenin nöbetçisi hoca değil gardiyan
Saklasa çok korkuyor, saklamasa yan da yan

Aklına koydu Ahmet, ayrılık olmayacak
O ışıksız geceler koynuna dolmayacak

Toplayıcılar geldi, işte kapıyı vurdu
Can Ahmet durur mu hiç, hemen uykuya durdu

Baktılar ortalıkta telefondan eser yok
Ahmet’se uykularda, horlaması epey çok

Çaresiz kaldırdılar: Ahmet, telefon nerde?
“Evde unuttum.” dedi, ondan gözünde perde.

Nöbetçi öğretmen de duruma inanmadı
Ahmet yeminler etti, varlığını anmadı.

El ayak çekilince öpüp kokladı onu
Şiltenin derinine sokup sakladı onu

İş inada binince baskına çıktı hoca
Gecenin bir yarısı uykuda karı koca

Can cananı bulmuş da mesut bahtiyar olmuş
Gökte yıldızlar ve ay ikisine yar olmuş

Pencere yarı açık, yarı aydınlık oda
Kulaklıklar kulakta uyumak artık moda

Şimdi oltaya düştü kızıl ötesi bacı
Deyip zevkle çektiği kablonun boştu ucu

Çevirdi numarayı bir ses geldi derinden
Sevdiği titriyordu korkudan kederinden

Ahmet uyku sarhoşu yalvardı, “Hocam!” dedi
“Ben onsuz yapamam ki o benim goncam.” dedi.

Gözleri iki fişek dalıp kaldı öylece
Duvarlarda başladı bitmez uzun bir gece

Ertesi gün kuruldan görüşleri soruldu
Cürmü meşhut bulunup suçu sabit görüldü.

Ya okul ya telefon? O, telefonu seçti
Lise birin sonunda açık liseye geçti

Şimdi ne zaman sorsam dudaklarda tebessüm
Benim de gözlerimde Ahmet buğulu isim