Bizim saçlarımız karadır, gözlerimiz de
Tenimizde bir Afrika ışıltısı ile gezeriz
Sesimiz Bilâl’den gelen seda gibi kavruktur
Sonra koca bir devlet yıkılmış
Ayaklarımızda yırtık bir çarık kalmıştır
Bunu sarıklı ak sakallı dedelerimiz söyler
Dedelerimiz daha çok şeyler söyler
Onların söyledikleriyle yaşıttır babamın eski ceketi

Dedemin sarığı şimdi fotoğraflarda kalmıştır
Her şey biz yaşarken olmuş, mekân hızla akmıştır
O zaman anlarız biz neredeyiz, zaman hangi yıl
Mevsim her zaman kıştır buralarda
Ayaklarımız en çok da bu zamanlarda üşür
Çünkü kara lastiktir tüm mevsimlerin ayakkabısı

Siyah beyazdır fotoğraflardan sızan hüzün
Bir köy okulunun bahçesinde iki renk olarak ışır
Kar üzerinde koşturan çocukların yoksul sesidir
Kara saç, kara göz, kara önlük, kara şalvar, kara lastik
Yalnızca boğazımızdaki yakamız kara benzer

Ah bizim daha söylenmemiş ne hoyrat avazımız var
Sabahları geldiğimiz karlı yolları ısıtırız soba kenarında
Ama en çok da ayakkabıları kara batmış sular içinde
Dizilir alevlerden sobanın kenarına türkülerimizi ısıtırız
Kara lastik çabucak kurur akşam dönüş yollarına
Bizim o günlerden kalma incecik bir sızımız var