Çiçekler kâğıttan ballar zehirli
Hazıra alışmış arı neylesin
Çürüdü sonunda köylü şehirli
Hasta düşen söylen varı neylesin

Kimler soktu acep göçü akıla
Gidenlerin sonu nedir bakıla
Tarla yatar eken yoktur ekile
Saçılmadık kuru darı neylesin

Köyler bomboş çakal doldu küllükler
Horozlara mezar oldu öllükler
Hoşa gider oldu ele kulluklar
Töre öldü nesil arı neylesin

Ahval nere gitmez dünya tekerli
Kahroluyor gören her bir vakarlı
Altın tasta gelir ağu şekerli
Ahmak olan aklı seri neylesin

Halep orda ise arşın burda ya
Sözü eskidi iş kaldı zorbaya
Terazi meyletmiş hile hurdaya
Tuz kokmuş bir kere deri neylesin

Düzenbazın yolu çıkmaz yokuşa
Dümeni bırakır dönen akışa
Aldırmaz ki yaza bahara kışa
Yağmuru neylesin karı neylesin

Niyet neydi sözüm vardı nereye
Kelimeler indi susuz dereye
Kalem parmak bastı yine yaraya
Gönül ayazlamış teri neylesin