Nigâr Hanım sosyal medyayı çok etkin kullanıyor; her gün ya bir şiir ya bir deneme ya özlü bir söz ya da birkaç fotoğraf paylaşıyordu. Boş günü yoktu. Günde üç saatini sanal ortamda geçiriyordu. Gelen iletilere cevap vermek için yirmi kişilik bir ekip görevlendirmişti. Kimi kadrolu, kimi sözleşmeli, kimi de ücretli elemandı bunların. Gönüllü olarak hizmet edenlerinse haddi hesabı yoktu.
İnstagram'da takipçilerinin sayısı seksen milyona yaklaşmıştı. Daha şimdiden Tevfik Fikret, Ahmet Rasim, Leyla Hanım, Hamiyet Yüceses, Safiye Ayla ve Müzeyyen Senar gibi isimleri geride bırakmıştı. Bugünlerde ünlü Erzurumlu etçi Nusret’le yarışıyordu. Herkes Nigar Hanım’ın çok yakında Nusret’e de nal toplatacağından ve önce 425 milyon takipçili Selena Gomez’le 505 milyon takipçili Liyonel Messi’yi, ardından 635 milyon takipçili dünya rekortmeni Kristiyano Ronaldo’yu yakalayacağından hatta geçeceğinden emindi.
Yalnız Türkiye’de değil bütün dünyada inanılmaz bir hayran kitlesi vardı Nigâr Hanım’ın. Paylaşımlarını Türkçe dışında sekiz dilde yapıyordu: Fransızca, Rumca, Almanca, İtalyanca, Ermenice, Arapça, Farsça ve Macarca. E boşuna mı dirsek çürütüp öğrenmişti bu sekiz dili? Yalnız bir ilkesi vardı: Şiirlerini sadece Türkçe yazıyordu. Ona göre Türkçe şiir gibi bir dildi, dahası şiir diliydi. Ülkede Türkçenin bilim dili olmadığını söyleyen akademik ünvan zengini adamlara da katılmıyordu. Türkçe pekâlâ sağlam bir bilim diliydi aynı zamanda. Kendisi doktora tezini Fransızca yazmıştı ama kim bilir belki Türkiye'de de bir doktora tezi yapar ve o tezini Türkçe yazardı.
Aklı başında dünya dilcileri Türkçenin riyaziyesel bir dil olduğunu söylüyorlardı ki Nigâr Hanım da onlarla aynı fikirdeydi. Kendisine göre şiirin diliyle riyaziyenin dili arasında muazzam bir benzerlik vardı. Geçenlerde Mehasin mecmuasında yayımladığı “Şiirin Riyaziyesi, Riyaziyenin Şiiri” başlıklı makalede matematik ordinaryüs profesörü Cahit Arf’ın “Matematik de resim, müzik ve heykel gibi bir sanattır.” cümlesine şiiri ilave etmiş, Arf’tan okkalı bir “aferin” almıştı.
Teğet geçmeyelim kıymetli okuyucu! Mevzu mühim. Düşünelim! Sekiz yabancı dil ne demek? Anlı şanlı, klavyesi fanlı, atıfı zayıf, akademik teşvikleri canlı bazı profesörlerin bile bir yabancı dili yarım yamalak bildiği bir ülkede Nigâr Hanım sekiz dilli (ana dilimizi de kattık mı dokuz dilli) bir şaireydi.
Az önce söyledik: Nigâr Hanım, şiirlerini kesinlikle Türkçe yazıyordu. İstese Fransızca, Almanca, İtalyanca da yazardı. Hatta eskilere özenip Fuzulî gibi Arapça ve Farsça şiirler de kaleme alabilirdi. Ama hayır! Türkçeye âşık bir şaireydi o.
Genel ağ ortamında çok öfkelendiği zaman Almanca “şayze” deyip ferahlıyor, sevdiği insanlara Fransızca “mon anj” diye hitap ediyor, İtalyan hayranına “grazie” diye teşekkür ediyor, kimine “sabahülhayr”la günaydın, kimine de “şebbehayr”la hayırlı geceler diliyordu. Ama sıra şiire geldi mi Türkçeden başka dil tanımıyordu.
Hayranlarına karşı çok vefalıydı Nigâr Hanım. Hiçbir mesajı cevapsız bırakmıyor, hiçbir yoruma kayıtsız kalmıyordu. Mutlaka “bilmukabele selam, muhabbet, hürmet, teşekkür” gibi ifadelerle karşılık veriyordu.
Azerbaycanlı bir hayranı vardı ki her paylaşımına bir beğeni, bir kalp bırakıyor, üç de yorum ekliyordu. NİHAM’ı (Kaçıranlar için hatırlatalım: Nigâr Hanım Muhipleri Cemiyeti) Bakü’de kuran ve başkanlığını yürüten genç bir şairdi Teymur Eziz.
Nigâr Hanım, Nişantaşı’ndaki konağında düzenlediği son şiir meclisine onu da davet etmişti. Teymur Eziz İstanbul’a uçakla değil de uçarak gelmişti.
İşte şimdi kürsüdeydi.
Selamdan sonra kelama geçti:
“Axı mən bu məclisə Nigar Xanım için gəlmişəm. Nə gədər arayıb, nə gədər çalışdımsa da özünə heç bir vaxt çata bilmədim. O məni dəvət eləyəndə özümü çimdiklədim. Fikirləşdim ki, yuxudayammı nəyəm, yoxsa xəyalmı görürəm? Mənə çatdırdığı naməni qırh qişi, əlli qadın doxsan şəxsə oxutmuşam. Hamısı da təsdiq elədilər ki, yaxşıdır, gözəldir, həqiqətdir. İndi mən, ilk növbədə, hörmətli Nigar Xanım'a öz minnətdarlığımı bildirirəm.
Bizdə Nigar Rəfibəyli vardı, sizdə Nigar Xanım. İkisi də çox böyük şairlərdi. Deməli, bunlar kimi şairlər bir daha dünyaya gələ bilməz.
Bu möcizədir, çox maraqlıdr ki, mən indi buradayam. Belə ki dünyalar mənimdir. Nigar Xanım'ı görmüşəm, gözlərim işıqlanıb, ürəyim tərpənib. Gözəllik, əsalət, zərafət, nəzakət, səmimiyyət… Hamısı ondadı.
Xoşbəxt olasan, Nigar Xanım. Sənə Bakı'dan, Gəncə'dən, Şuşa'dan, Şəki'dən, Lənkəran'dan, Quba'dan, İsmayıllı'dan, Zengilan'dan, bir neçə şəhərlərimizdən salamlar gətirmişəm, məhəbbətlər aparmışam.”
Nigâr Hanım’ın içtenlikle gülümsediği ve “aleykümselam” deyip sağ elini kalbinin üzerine götürdüğü görüldü. Bu, Teymur Eziz için en büyük ödüldü.
“Sağ olun, Nigâr Xanım, bütün salamlar, bütün məhəbbətler size olsun.”
Konağın kocaman salonu yıkılıyordu.
Teymur Eziz, uzun süre alkış seslerinin dinmesini bekledi. Baktı ki, sükûnet sağlanamıyor. Nihayet eliyle susun işareti yapmak zorunda kaldı. Ardından,
“Əziz qonaklar,” dedi, “men Nigâr Xanım’a bir şe’r yazmışam. Onu ohumagı arzulayıram.”
Ve şiirine geçti. Şiirin fon müziği “Yandırdın Kalbimi” türküsüydü.
Teymur Eziz, her Azerbaycanlı şair gibi ezberden okuyordu şiirini.
Zaten Azerbaycanlı şairlerin anayasa maddesi gibi sağlam bir ilkeleri vardı: “Şe’r varaktan oxunabilmez.” Kâğıttan, kitaptan şiir okuyanlara iyi gözle bakmıyorlardı. Teymur Eziz de belli ki bu ilkeye sımsıkı bağlıydı.
Aymısan, səmadan yerə enibsən?
Bu nə gözəllikdir, ay Nigar Xanım.
Maşını park edib ata minibsən,
Necə sipahisən vay, Nigar Xanım.

Bütün dünya oxur sənin şe’rini,
Axıdarsan şe’rə ürək tərini,
Ulduzlar içində tapıb yerini,
Alıbsan günəşdən pay, Nigar Xanım.

Səni bundan əvvəl görə bilmədim,
Özümü qapına sərə bilmədim,
Qonağım olmadın, verə bilmədim
Sənə bir stəkan çay, Nigar Xanım.

Yadıma düşürsən hər gün, hər axşam,
Bu necə etibar, necə ehtişam?!
İndi istəyirəm dastanlar qoşam,
Az sözümü çoxa say, Nigar Xanım.

Bayılmışam sözlərinin ətrinə,
Şəklini goymuşam bizim vitrinə.
Bağışla məni ki sənin xətrinə,
Ağlımı etmişəm zay, Nigar Xanım.

Canımın içində bir əziz cansan,
Xoşbəxt olaram mən, mənə inansan,
İndi fikirleşdim sən bir ümmansan
Mən isə kiçik bir çay, Nigar Xanım.

Teymur Əziz deyə qoyulmuşam ad,
Sözlərində buldum ən gözəl bir dad,
Sən uca göylərə açıbsan qanad,
Mən hələ durmuşam tay, Nigar Xanım.

Şiir bitmişti.
Alkışlar, alkışlar…
“Yaşa! Var ol! Helal sana!” sesleri…
Nigâr Hanım, oturduğu maroken koltuktan usulca doğruldu, kürsüden yana yürüdü.
Herkes merak içindeydi.
Az sonra kürsüdeydi Nigâr Hanım. Mikrofonu aldı ve dedi ki:
“Kardeş Azerbaycan’ın genç ve istidatlı şairi Teymur Eziz’e teşekkür ediyorum. Döndüğünde evindeki vitrine koyması için kendisiyle bir fotoğraf çektirmek istiyorum. Fotoğraf sanatçımız Ara Güler aramızda.”
Ara Güler’e döndü.
“Üstat,” dedi. “Teymur Eziz’le yahşi bir fotoğrafımızı çeker misiniz?”
“Memnuniyetle,” dedi Ara Güler.
İki şairi kadraja aldı ve deklanşöre bastı.
Patlayan flaşlar… Bitmeyen alkışlar…
On beş dakika dinmeyen tezahürat…
Perde!