Yaş atmış beş; yolun neresi eder?
Kim demişti; ortasındayız ömrün?
Artık, çok kıymete binen seneler
Düşünmek, kaşınmak nafile bugün
Önüne ardına bakmadan gider!

Cıvatalar mı foltaklaştı ne var?
Niye gıcırdıyor bu yay gibi diz?
Ya başı çizen taraklı aynalar?
Neden böyle tereddüt edersiniz?
Baka baka zor seçtiğim kankalar?

Gittikçe sen de çok değiştin nisan!
Hangi takvime baksam sen değilsin!
Nerde o bahar, o meşk, o kahraman?
Bu hicran yüzlü akşam sen değilsin
Çoktandır; sen, “sen olmadığın” çoktan!

Derme-çatma şeylerden ilk köşkümüz
Yâdı dahi şimdi bir acı verir
İstikbâle ma’an yürüdüğümüz
Çok arkadaşlar da göçtüler bir bir
Günbegün artıyor hüzünlüğümüz.

Kitapların başka miski de varmış
Geç fark ettim böyle hoş koktuğunu
Harfler aşka boyar, ışka yakarmış
O mürekkeplerin eşk olduğunu
Gözler bu yaşı yaşınca anlarmış.

İlkte açar, sonda döker; her bahar
Seneden seneye özümsediğim
Niye dönmesin ki havada kuşlar?
Raksa sebep, bu kez yoksa ben miyim?
Saçlar sanki başka türlü tarumar!

Neylersin gitmek herkesin yaşında
Tahtadan bir özge tahtın olacak!
Kim bilir hangi gün, son kumaşında
Sessiz va’z ü nasihatin olacak;
Yatay kürsü, o musalla kaşında.