Bir gün raftan kitabımı alınca
Baktım üzerinde siyah karınca

Geziniyor orda kendi hâlince
Kurulmuş kitaba öyle keyfince

“Burda işin ne ey karınca senin”
Var mıydı yararı bunu demenin?

Bu hâl ile birkaç kez mırıldandım
Konuşmaz sanmıştım fakat aldandım

Kaldık karıncayla birden yüz yüze
Hayvan hâl diliyle başladı söze

“Kaç zamandır kendime ev arardım
Eşe dosta dâim bir yer sorardım

Nihayet buldum bu güzel Atlas’ı
Hemen toparladım tarağı tası

Göç edip geldim uzak diyârlardan
Neyim varsa burada yoktan vardan

Soğukta kitap sıcacık oluyor
İçinde yattıkça yüzüm gülüyor

Zaten kitabını okuyan da yok
Zırvalarına herkesin karnı tok

Neden beni böyle rahatsız ettin
İstenmez ot gibi yanımda bittin

Kitabın benimdir anla arkadaş
Eline alırsan lütfen ol yavaş

Kitap en güzel yerdir bilene
Çünkü kimse kitap almaz eline

Sen hariçsin benim bu hitâbımdan
Ayırma beni lütfen kitabımdan”

Üzüldüm karıncanın bu sözlerine
Kitabı alıp hemen koydum yerine

Birkaç sözle ona verdim teselli
Bilmem oldu mu hayvan müteselli

Dedim “Kitaplarla yaşadıkça sen
Yuvasız kalmazsın, yersiz üzülmen

Devam et lütfen yarım kalan işine
Zeval gelmesin bir zaman düşüne

Ey karınca haydi sen keyfine bak
Üstüne istersen bir cigara yak

Haydi hoşça kal ey güzel karınca
Yaşa burada sen kendi hâlince”

Deyince bunları çekilip gitti
Karınca hikâyesi burda bitti

---

Yorumlar - Yorum Yaz

---